مجتبی عمادی

با مراجعه به آدرس (https://www.wri.org/our-work/project/aqueduct) میزان خطر، تقاضا و عرضه آب در بخش های مختلف کره زمین نشان داده می شود. متاسفانه ایران، افغانستان، پاکستان، عراق و سایر کشورهای حاشیه خلیج فارس از ریسک کلی بالایی در حوزه آب برخوردارند (http://bit.ly/2yxJXRi). بعلاوه، آنچه که پیش بینی ها برای میزان استرس آبی تا سال ۲۰۴۰ نشان می دهد، حکایت از شدت یافتن آن تا یک و چهار دهم برابر می کند (http://bit.ly/2yxf5jN). بعلاوه میزان عرضه آب کاهش (http://bit.ly/2ywLGGH) و میزان تقاضا تا سال ۲۰۴۰ افزایش (http://bit.ly/2yzC1z6) خواهد یافت.

به نظر می رسد که تصمیم گیری در این حوزه جهت جلوگیری از پیامدهای منفی کاملا جدی آن به دلایلی از سوی جامعه (حاکمیت و مردم) با تاخیر شدید صورت می گیرد. از جمله دلایل این تاخیر می توان به موارد زیر اشاره نمود:

۱- عقلانیت محدود: عبارت است از محدودیت در قدرت اراده و محدودیت در خودمحوری. محدودیت در قدرت اراده باعث می شود تا ما گرایش داشته باشیم وزن بیشتری به دغدغه های امروز بدهیم تا فردا. خود محوری محدود هم بدان معناست که ما نه تنها به دنبال نفع خود هستیم، بلکه به نتایج کارهای دیگران نیز توجه داریم (تراژدی اشتراکات).

۲- محدودیت آگاهی: عبارت است از گرایش های فراگیر به نادیده گرفتن اطلاعات واضح، مهم و در دسترس که در پس توجه های فوری ما قرار می گیرد.

آب، بخش بزرگی از محتوی بدن موجودات زنده منجمله انسان را تشکیل می دهد؛ پس چالش آب، چالش مرگ و زندگی اکوسیستم است؛ آنچه که فراتر از جامعه انسانی می رود. با توجه به اعطای جایزه نوبل اقتصاد امسال به دو اقتصادان فعال در حوزه تاثیر تغییرات اقلیمی (اثر منفی) و نوآوری-فناوری(اثر مثبت)، نیاز و ضرورت جدی است تا با نوآوری بر چالش ها غلبه کنیم که پیش نیاز آن غلبه بر محدودیت های اشاره شده توسط ارکان مختلف جامعه است.

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت///

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت?(بیستم مهر روز بزرگداشت حافظ گرامی)

@EmadibaygiGleam