به تازگی مطلبی خواندم از یکی از همکاران اقتصادی (دکتر محمد فاضلی) که نوشته بودند چگونه دانشگاه ملبورن استرالیا اثر اجتماعی خود را برروی جامعه می گذارد. به عنوان فردی که در دانشگاه سویین برن در ملبورن مشغول بکار هستم خواستم دلایل این کار مفید را ارایه کنم. نخست اینکه فکر نکنیم دانشگاهیان استرالیایی عاشق کمک به اجتماع هستند بلکه سیستم تشویقی که در اینجا بکار می رود سبب می شود دانشگاهیان بدنبال حل مشکلات جامعه باشند. برای نمونه اگر شما بتوانید از دولت یا از یک شرکتی و یا از یک موسسه خیریه مبلغی پول دریافت کنید که بتوانید راه حلی برای مشکل آنها ارایه کنید شما می توانید از ساعت تدریس خود بکاهید (بدون کم شدن حقوق). همچنین اگر بخواهید برای ارتقا شغلی درخواست کنید بایستی نشان بدهید چگونه توانستید بر روی پروژه های صنایع ، سیاستهای بازار و دولت اثر گذاشتید. دوم ، به دلیل آزادی بیان بیشتر و عدم ترس از ارایه ایده ، دانشگاهیان استرالیا با شجاعت بیشتری بسمت حل مشکلات می روند. متاسفانه در ایران اینگونه نیست. مثلا وقتی دکتر صادق زیباکلام بعنوان استاد دانشگاه تهران نظری برای حل مثلا مشکل کرمانشاه ارایه می دهد از طرف گروههای فشار تهدید می شود. در این شرایط اساتید دانشگاه (که اکثرا ریسک گریز هستند) به خودشان می گویند خوب چرا ما بایستی خودمان را به خطر بیاندازیم. همان بهتر که مقاله چاپ کنیم و به تدریس بپردازیم. سوم اینکه، در استرالیا بین دانشگاه و بازار ، دانشگاه و صنایع ، دانشگاه و دولت رابطه تنگاتنگ وجود دارد. و این اقشار خیلی به یکدیگر اعتماد دارند و در جلسات یکدیگر شرکت می کنند. بنابراین از مشکلات هم بخوبی باخبرند.
با سپاس
حسن قلی پور فریدونی
دانشگاه سویین برن استرالیا
http://www.swinburne.edu.au/business-law/staff/profile/index.php?id=hgholipour

کانال انجمن اقتصاددانان ایران
@EmadibaygiGleam