⁠⁠

هواپیماهای بدون سرنشین، سیستم های سوخت جامد، هواپیماها، بیش از سی ماهواره ی رصد آب و هوا و حتی توپخانه، ماموریت دارند تا یکی از بزرگترین پروژه های تولید باران مصنوعی را در چین انجام دهند.

هوای مرطوبی که از اقیانوس هند به سمت کوه های هیمالیا در حرکت است، توسط این مجموعه از فناوری ها به دام انداخته می شود، بارور می شود و تا ده میلیارد متر مکعب آب را بر سر چینی ها خواهد بارید، چیزی حدود هفت درصد کل آب مصرفی سالیانه در چین. موشک، ماهواره، توپخانه، پهپاد و همه اینها حالا باید در خدمت برآورده کردن اساسی ترین نیاز انسان یعنی آب باشند.

و یک نکته را هم بدانیم که تنها چین دست به ساخت باران مصنوعی نزده است. در سال ۲۰۱۶ نزدیک به ۵۶ کشور چنین برنامه هایی را دنبال کرده اند.

و اما بخوانید…
چینی ها یک ایده دیگر برای رساندن آب به مناطق خشک شمال این کشور هم دارند که اسمش را گذاشته اند (⁣ Sky River project). آب را در حوزه ابریز رودخانه یانگ تسه تبخیر می کنند، توسط جریان های هوایی در یک لایه خاصی از جو عبور می دهند و در حوزه آبریز خشک تر یعنی رودخانه زرد دوباره به باران تبدیل می کنند. در تئوری تا ۵ میلیاردمتر مکعب آب را می توان به این طریق جابه جا کرد. البته این پروژه از سال ۲۰۱۶ در چین مطرح و هنوز عملیاتی نشده است. اما دانشگاه های این کشور در قالب یک کلان پروژه ی میان رشته ای مشغول کار بر روی این ایده هستند.

در کشور ما هم یک اتفاق بزرگ باید بیافتد تا مسئله آب حل شود. آن اتفاق بزرگ این است که استعاره ذهنی مسئولان باید از «انتقال آب» به «تولید آب» تغییر یابد. هیچ حوزه آبریزی در کشور نیست که مازاد آب برای انتقال داشته باشد. انتقال آب یک راهکار مرده است.

باید آب را تولید کرد. از آب های خاکستری، از آب های شور، از بخار آب، از باران مصنوعی و …
کافه فناوری
@EmadibaygiGleam