حق دسترسی به سلامت، گروگان قدرت سیاسی

سیمین کاظمی

در دموکراسی های بورژوایی، برخی از حقوق ملت ها به ابزاری برای ورود سیاستمداران به عرصه قدرت تبدیل می شوند. در واقع این حقوق که مورد نیاز هر انسانی هستند و هر کس باید بتواند از آنها برخوردار شود، توسط قدرت سیاسی به گروگان گرفته می شوند تا در مقطع انتخابات بر سر احقاق آنها و دادن یا گرفتن شان بحث شود و بعضی با اتکا به همین وعده ها وارد گود سیاست و دایره قدرت شوند. 
یکی از این حقوق که در انتخابات آمریکا مورد بحث و مذاکره و محل وعده های انتخاباتی است، حق سلامت همگانی است، به طوری که یکی از وعده های رییس جمهور سابق آمریکا-باراک اوباما- برخورداری از بیمه سلامتی بود که به نام اوباماکر معروف شد. اما از آنجا که این بیمه مرحمتی اوباما متکی به یک وعده انتخاباتی و قائم به شخص بود، بعد از رفتن او و روی کار آمدن دونالد ترامپ برچیده شد و نظام بهداشتی درمانی به همان حال سابق برگشت که  سلامت به عنوان یک امتیاز در اختیار کسانی قرار می گیرد که بتوانند پولش را پرداخت کنند.
حال در دور جدید رقابت های انتخاباتی آمریکا یکی از نامزدها یعنی کامالا هریس با وعده”مدیکر برای همه” حق دسترسی به سلامت را در مرکز توجه قرار داده است. در برنامه خانم هریس اگر چه بر دسترسی به سلامت همگانی تأکید می شود اما قرار نیست به بخش خصوصی زیانی برسد. چنان که او وعده داده است، بیمه های خصوصی باقی می مانند اما تابع برخی مقررات خواهند شد.
اکنون بخشی از جامعه آمریکا که از دسترسی به خدمات مراقبت سلامت محروم هستند، باید امیدوار باشند، یکی از نامزدهایی که از همگانی شدن این خدمات حمایت می کند، وارد عرصه قدرت شود، تا آنها به حق شان دست یابند.  البته حتی اگر برنی سندرز یا کامالا هریس در انتخابات پیروز شوند و این حق را برای مردم آمریکا به ارمغان بیاورند، تضمینی وجود ندارد که بعد از پایان دوره شان، این حق با آمدن ترامپی دیگر بازپس گرفته نشود.
و اما ایران! در ایران معمولاً در هیاهوهای انتخاباتی، نامزدها کمتر به بیان برنامه های شان درباره موضوعاتی مثل سلامت، آموزش و … می پردازند. علت هم آن است که نامزدهای مأذون به رقابت،  می دانند که چنین اموری را باید در راستای خطوط کلی از پیش تعیین شده توسط ساختار اقتصادی-سیاسی دنبال کنند و از سیاست کلی ای تبعیت کنند که طی آن دولت باید خود را از ارایه بسیاری از خدمات معاف و آن ها را به بخش خصوصی واگذار کند. به این ترتیب خصوصی سازی آموزش و سلامت و خدمات دیگر، ادامه روندی است که در سه دهه اخیر آغاز شده  و دولت تدبیر و امید همان قدر به آن پایبند است که دولت های قبلی بوده اند و تاکنون از این حیث تفاوت قابل توجهی بین آنها مشهود نبوده است.
@EmadibaygiGleam

http://hmisa.ir/index.php/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA/92-%D8%AD%D9%82-%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%D8%AA%D8%8C-%DA%AF%D8%B1%D9%88%DA%AF%D8%A7%D9%86-%D9%82%D8%AF%D8%B1%D8%AA-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C